Belli alışkanlıklar içinde geçen tek düze bir yaşam, bir süre sonra tat vermez oluyor. O zaman insanlar avuntuyu içkide , uyuşturucuda , macerada arıyor. Kimileri de dine sarılıyor , spora – sosyal etkinliklere ağırlık veriyor.
Sanatla ilgilenmek nedense pek akla gelmiyor. Oysa ki , her gün iç içeyiz sanatla. Nimetlerinden yararlandığımız uygarlık ta bir sanat eseri.
Sanat insanlığın ortak malı ve evrensel dili. Özgür zekanın doğayı , yaşamı-insanı düşünmesi , anlaması , yorumlaması , işlemesi , aydınlatması , çekici hale getirmesi. Bunlar ilginç kılar yaşamı ve de güzelleştirir.
Müzik , resim , heykel , mimari , tiyatro , sinema başlıca sanat dalları.
Müzik , duyguların sese dönüşüdür. Yani müzik aracılığıyla duygular ses bulur . Hoştur , etkileyicidir bu sesler. Seslerin uygun dizilişi , ritmi , bütünlüğü, yani melodi ve armoniyle sağlanır bu.
Yapıcı , ortak , birleştirici , evrensel bir dil olan musiki, ruhumuzu dinlendirir , duygu kapılarımızı aralar , rahatlatır , yalnızlığımızı giderir ve bizi geçmiş anılara götürür. Kızgınlığı yok eder , ruhumuzu teselli eder , rüya ve hülya alemine taşır , bazen de gözleri yaşartır.
Şiir ; sessiz bir şarkı, bir dil bestesi. Şiirin içeriği önem taşımaz. Önemli olan söyleyiş tarzı , büyüsü , hipnotizması.
Şairlerin çoğu , duygusaldır , yaratıcıdır. Yürekleri hüzünle , gözyaşıyla , heyecanla doludur. Bizim göremediğimiz güzellikleri görür , anlatamadığımız duygularımıza tercüman olur. İç dünyamızı zenginleştirir ve dizelerini bir kuyumcu gibi işlerler. Usta olanları da şiirlerini müzikalite ile süsler.
Günümüzde eskiye oranla şiir önemini yitirmiş gibi. Genç kuşaklar pek ilgilenmiyorlar ve eski ve güzel şiirler de bilmiyorlar. Şimdiler de daha çok şarkı güfteleri oldular. Yani müzikle beraberler.
Güfte , beste ile uyuştuğunda, çok güzel bir beraberlik oluyor. Eskiden güfte yazarının adı söylenmezdi. Bugünlerde söylenmesi, şiire hala değer verildiğinin bir göstergesi. Az da olsa bir teselli.